...Başı yok, bir başlangıcı yok! Ama sanırım bir sonu da yok olabileceklerin, olanların, olmuşların.
Hep bekliyorum.
- Ben hep beklerim zaten.
Neyi bekliyorum ki?
- Nerden ya da nasıl olduğunu umursamadan geleceğini beklediğim mutluluğun.
Mutluluğun ne olduğunu unuttum.
- İnsan neden ya da niye mutlu olur ki?
Tuhaf.
Aslında ben hep mutluyum.
- Saçma! Sen aslında hiç mutlu olmadın Polyanna!
( Kandırdım! Ama sadece kendimi. )
Ben hep yalan söyledim.
- Ama sadece kendime.
Yalan!
Vucüdumda ki her hücre (hepsi aynı anda) yardım çığlıkları atıyor alelade. Belki bir-i duyarda .........
Eee duyarda?
- Bazen ben bile bilmiyorum benim(-le) olanı!
Aslında ağlıyorum ben!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder