Neresi tam olarak bilemesemde başladığım nokta başı yada ortası değil ama sonuda değil ondan adım gibi eminim. Yinede başlıyoruz işte yazmaya, kelimelerle boğuşup, daha kendimi anlamlandıramazken yazının giriş, gelişme, sonuç kısmını bir anlam içine sokmaya çalışıyorum.
 ' Ne oluyor? Neden oluyor? ' diye çığlık atıyor beynim içinde ki asla susmayan küçük kız. Çift kişilikli olduğumu hissettim bir an kendi yazdıklarımı okuyunca ama malesef değilim sadece ben varım. Belki öyle olsa kendimle konuşmayı bırakırdım. Ya da olaylara farklı bakabilen, başka türlü tekiler verebilen biri olurdu benim dışında. Ama yok sadece ben varım ne yapacağını bile bilmeden 2 dudağının arasından çıkacak bir kaç kelimeyle mutlu olmaya çalışan ben! Sadece ben!
 Umutlarımla korkularım elele vermiş dalga geçiyorlar benimle. Hiç bu kadar yarım kalmamıştım. Hiç bu kadar kendimi anlatmaya çalışmamıştım. Hiç bu kadar..........

Ne giriş ne gelişme ne de sonuç yok demiştim ya. İşte tamda bunu kastetmiştim.